Në natyrën e paprekur, nga dëshira për të ngrënë pa qenë të uritur,

për të pirë pa qenë të etur, duke gënjyer veten se s’kemi për t’vdekur.

Ajo goditjet rëndë i përjeton, njeriun e paraljamron, që s’ka arsye që ma shumë t’ fiton,

Frustrohet dhe me përmbytje na vërshon, tu u lutë që dikush do ta kupton dhe me butësi ta trajton.

Megjithatë me forcën madhore mundohet t’na balancoj, dëshirat të na i përmbushë,

 me çdo fushë a çdo livall, me ujë që ka burimin në secilin mal, dhe drutë që na japin zjall.